Marianowo to wieś nadnotecka w Gminie Wieleń, łącząca się z sąsiednim Herburtowem; liczba mieszkańców wsi wynosi 116 osób.
Początki wsi sięgają XVII wieku. Pierwszy przywilej lokacyjny dla wsi, wystawiony przez Zofię Czarnkowską ówczesną właścicielkę dóbr wieleńskich i potwierdzony w 1643 r. przez jej następców prawdopodobnie zaginął podczas potopu szwedzkiego. Z tego względu nie wiemy czy nazwa wsi jest pochodzenia świeckiego czy kościelnego. W prywatnych aktach procesowych jest mowa o przywileju z 3 marca 1614 r. Ten rok przyjmuje się jako lokację wsi. Ze względu na dużą ilość dzikiej zwierzyny w nadrzecznych zaroślach mieszkańcy wsi mieli prawo polowania na niedźwiedzie i wilki, za które po odstawieniu do zamku wieleńskiego otrzymywali zapłatę.
W 1677 r. właściciel dóbr wieleńskich wystawia kolejny przywilej, w swej treści typowy dla wsi olenderskich. Nowością w nim jest surowe potraktowanie osób łamiących zakazy. Napisano w nim wprost „Kto będzie mielił na żarnach w domu i zostanie złapany, zapłaci 10 dukatów kary a mąka zostanie skonfiskowana”. Swoje zboże mieszkańcy Marianowa musieli mielić w młynie w Mniszku. W tych czasach na terenach nadnoteckich w zagrodach chłopskich, były jeszcze w użyciu żarna kamienne; jednak młyny wodne były jednym z najlepszych źródeł dochodów, dlatego właściciele wsi poprzez wysokie kary za nielegalne działanie starali się zwiększać swe zyski. Ciekawostką jest, że wsie olenderskie mogły warzyć cienkie piwo na swoje potrzeby, w przeciwieństwie do wsi sołeckich, które musiały zaopatrywać się w pańskim browarze.
W 1631 r. mieszkańcy zwali swoją wieś Margendorf (tak brzmi gwarowa nazwa wsi w tzw. Plattdeutsch), co wskazuje na pochodzenie osadników z Dolnych Niemiec. Z lat 1634 i 1653 pochodzą rejestry osadników –ich nazwiska są typowo niemieckie. W 1653 r. wieś gospodarzyła na 10 ½ łana; w późniejszym okresie powiększyła swój areał (za Piotra Sapiehy) . W 1773 r. we wsi było 10 chłopów, każdy z nich posiadał 30 mórg, 2 chłopów z 22 ¾ morgi i 1chłop z 15 morgami. Na obszarze wsi obejmującym 524 ha żyły 154 osoby. W 1789 r. była to wieś szlachecka nad Notecią licząca 24 dymy. Pod koniec XIX w. według SGKP; wieś licząca 36 domów, 290 mieszkańców (282 ewangelików, 8 katolików,72 analfabetów) . Najwyższą liczbę ludności wieś miała w 1871 r. – 296 osób ale w 1930 r. tylko 207 osób. W 1888 r. cała dolina Noteci w kwietniu była pod wodą, woda podeszła prawie pod zabudowania wsi . W 1905 r. wieś miała 228 mieszkańców, w 1910 r. liczyła 185 mieszkańców. W 1920 r. było 13 gospodarstw z 19-51 ha, w późniejszych latach 17 rolników z 2 końmi i 9 rolników z 1 koniem. W 1925 r. w 34 domach mieszkało 207 osób (199 protestantów, 8 katolików) na 678,5 ha. W 1945 r. wieś straciła 2 zabitych, 4 domy spalono.
Kościół i szkoła dla mieszkańców wsi znajdowały się w Herburtowie.
Warto zobaczyć:
- Zagroda nr 1: dom z k. XIX w., stodoła z k. XIX w
- Zagroda nr 1 dom, mur., k. XIX w., stodoła, mur., k. XIX w
- zagroda nr. 6, mur., pocz. XX w.
- dom nr 15, mur., k. XIX w.
- dom nr 18, mur., k. XIX w.
- zagroda nr 22:
