Wrząca położona w Gminie Trzcianka to niewielka wieś,  od 1995 r osobne sołectwo, najmłodsze w całej gminie. Zamieszkała jest  przez 200 osób. Wieś ma zwartą zabudowę. Większość budynków mieszkalnych usytuowanych jest w sąsiedztwie skrzyżowania z drogą w kierunku Łomnicy.

We wsi działają ferma tuczu i gospodarstwo rybackie. W latach siedemdziesiątych w PGR prowadzona była hodowla bydła (ok. 600 sztuk), co było kontynuacją przedwojennej produkcji. Obecnie na łąkach nadnoteckich założono  plantacje wierzby energetycznej.

Wieś leży nad Łomnicką Strugą, na skraju łąk nadnoteckich.  W okolicy Wrzącej archeolodzy odkryli ślady dawnego osadnictwa, z okresu kultury pomorskiej i łużyckiej oraz górnego mezolitu i neolitu, sprzed kilku tysięcy lat.

Wieś Wrząca powstała z folwarku, który był dzierżawiony w 1641 r.  przez niejakiego Fratzke. W 1773 r.  miejscowość nazywała się od jego imienia Fratzke. Folwark był określany jako należący do Łomnicy, ponieważ leżące w pobliżu łąki noteckie należały do Łomnicy. W 1671 r. Andrzej Gembicki sprzedał Jakobowi  Samuel dom we Wrzącej, bagno do zagospodarowania koło folwarku i bagno za wapniarnią przy granicy ze Stobnem – całość za 72 guldeny. Nieruchomość ta należała w 1793 r. do sołtysa Guderjahn, było też 2 kosatów. Klasyfikacja z 1773 r. nie wymienia wapniarni; poza folwarkiem we wsi był owczarz, budnik, krawiec i szewc . Wieś była częścią dóbr trzcianeckich – w owym czasie stanowiących własność Lasockiego. Z ziem folwarku podczas oczynszowania  powstał majątek Wrząca obejmujący 200 ha, powiększony znacznie w latach późniejszych; w 1920 r. liczył już 372 ha. Grunty były bagniste, podmokłe, z dobrymi warunkami dla wzrostu trawy. Dzięki temu późniejszy właściciel majątku niejaki Moderow powiększył swoje stado bydła. Dochody jego były tak duże, ze mógł kupić swym synom większe majątki nie rezygnując ze swojego (jednym z tych majątków był Kotuń Szlachecki – późniejszy PGR Kotuń). Hodowla bydła wymagała wielu rąk do pracy a rolnictwo rzemieślników pracujących na jego potrzeby; w 1930 r. w 32 gospodarstwach domowych w 15 domach żyło 165 osób. Obszar wsi wynosił 575 ha.

W latach 1806 -1813 wieś, leżąca na trakcie pocztowym z Trzcianki do Piły, była plądrowana przez wojska francuskie- głównie był to rabunek zwierząt pociągowych i przeszukania domostw. W lasach ukrywali się żołnierze pruscy z rozbitej armii. Pewnej nocy zrabowali przejeżdżającym Francuzom kasę wojskową, którą bocznymi ścieżkami i lasami dostarczyli do Majora Schilla dowódcy obrony oblężonego przez armię francuską Kołobrzegu.

W 1945 r.  sowieci zabili 2 mężczyzn, właściciel folwarku i jego zięć zostali uprowadzeni i zaginęli. Spalono tylko 1 dom należący do Karola Radtke.

Pomniki przyrody:

• Dąb szypułkowy – 8 drzew
• Dąb szypułkowy – 2 drzewa
• Bobrowe Bagienko – użytek ekologiczny ustanowiony w celu zachowania zespołu olsów, szuwarów i łęgów oraz ochrony fragmentu  o pow. 1,02 ha w obrębie Wrząca oraz fragment zdegenerowanego olsu torfowcowego, zespołu roślinności naturalnej, typowej dla brzegu rzeki i ostoi bobra.