Stobno to ładna, zadbana wieś w Gminie Trzcianka. Stobno liczy 597 mieszkańców. Z rolnictwa utrzymuje się tylko kilkanaście gospodarstw, podczas gdy na początku lat 70- tych XX wieku we wsi było 130 rolników. W Stobnie siedzibę ma duże gospodarstwo rybackie, do którego należy prawie 300 ha stawów.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1510 r.; wchodziła w skład starostwa ujskiego; mieszkało w niej 5 kmieci oraz 3 karczmarzy. Sołectwo było opuszczone; kmiecie nic nie płacili plebanowi, karczmarze po 3 solidy i świętopietrze.
W 1564 r. kiedy starostą ujskim był Stanisław Górka, Stobno było wsią dworską, ale jej bydło należało do starosty. Nad Krępicą stał młyn, we wsi był folwark. Zbiory były marne bo zbierano tylko 1 ¼ zasiewu żyta i owsa.
W 1586 r. odbyło się rozgraniczenie starostw wałeckiego i ujskiego; na świadków wezwano młynarza Gędka z dzisiejszej Kłody oraz Macieja Pieczkę (lat 50) i Macieja Szurka (lat 30) ze Stobna. Starszych mieszkańców Stobna nie było bo pomarli podczas zarazy. W 1565 r. był folwark oraz 3 kmieci na 3 śladach, 6 zagrodników, 6 kołodziejów płacących specjalny podatek za korzystanie z drewna zwany leśne.
W 1564 r. we wsi mieszkało 6 kmieci mających po trzy łany. Był także folwark oraz kuźnia. O mieszkańcach Stobna wspomina się również w 1661 roku. Sześciu chłopów płaciło wówczas po 6 florenów i 12 groszy czynszu i oddawali oni właścicielowi wsi, zamiast kur i jajek, dodatkowo 12 groszy. Z kolei, w 1692 r., we wsi mieszkało czterech budników, czyli chłopskich rzemieślników, wyrabiających artykuły z drewna, funkcjonował także na strudze folusz. W 1593 r. starosta ujski nadal przywilej niejakiemu Juergenowi. Z powodu złego gospodarowania sołtysowi odebrano urząd i nadano w 1615 r. Andreasowi Jeschke. W 1635 r. urząd sołtysa piastowała para małżeńska z Neuhaus koło Trzcianki: Petrus S, i Sophia P. W 1773 r. część mieszkańców wsi była ewangelicka, część katolicka. Było 2 sołtysów i 2 wolnych chłopów z 1 łanem każdy, 7 wolnych chłopów i 7 służebnych chłopów z ½ łana i 14 kosatów. Razem we wsi żyło 291 osób na 307 ha. W 1850 r. wybudowano linię kolejową a wieś otrzymała mały dworzec. Wybudowano Kanał Stobieński i odwodniono łąki nadnoteckie.
Według wydanego w XIX w SGKP; wieś w powiecie chodzieskim, nad Pokrzywnicą, dopływem Noteci, z osiedlem Hoellenbruch ( 5 domów, 42 mk.) tworzy okręg wiejski mający 80 domów, 758 mieszkańców ( 272 katolików, 486 protestantów}, 1857 ha ( 651 roli, 236 łąk, 393 lasu). W 1564 r. wieś królewską dzierżawił Stanisław Górka; było w niej 6 kmieci na 3 śladach, 6 zagrodników, 6 kołodziejów. W odległości ½ mili był młynek na strudze Pokrzywnicy. Dochody z łanów kmiecych 32 złote 24 grosze, z folwarku 111 złotych 28 groszy. Po zaborze pruskim wieś wcielono do domeny Zelgniewo. Pod wsią mogiła kamienna 25 stóp wysoka, wokoło niej szczątki popielnic.
W 1871 r. wieś liczyła 750 mieszkańców, liczba ta była względnie stała. W 1905 r. było 708 mieszkańców; W 1925 r. w skład gminy Stobno poza wsią S. wchodziły: leśniczówka Stobno, Hoellenbruch (Lubnia; w 1905 r. 31 mk, dzisiaj nie istnieje.), Livelsbruch ( 1905 r. 20 mk.), Teichwerder ( w 1905 r. 9 mk.). Razem było 755 mieszkańców ( 495 protestantów, 258 katolików, 1 ateista).
Pierwszy kościół ewangelicki wybudowano w 1775 r. , kolejny w 1909 r.. Zbudowany był z ociosanych kamieni polnych. Rozebrano go w połowie XX w. a część wyposażenia ( organy i ławki) trafiła do kościoła w Ługach Ujskich. Kościół katolicki wybudowano w 1927 r. staraniem prałata Kellera.
W Stobnie była szkoła ewangelicka ( 2 nauczycieli) i katolicka z jednym nauczycielem.
W styczniu 1945 r. podczas wkroczenia Armii Czerwonej zabito 4 mężczyzn i 3 kobiety z pozostałych we wsi 18 osób, które nie uciekły. Spalono 16 domów, 5 stodół, 3 stajnie oraz młyn.
Po 1945 r., w wyniku powojennych akcji przesiedleńczych, wieś zaludniona została ludnością polską, przybyłą z różnych stron kraju i tzw. „kresów wschodnich” Polski oraz Łemków.
Zabytki
- Cmentarzysko kurhanowe z epoki żelaza – 2 stanowiska
- Cmentarzysko kurhanowe z pradziejów – 1 stanowisko
- Schron bojowy niemiecki z 1938 r.
- Stopień wodny Nowe: jaz i śluza z 1896 r. oraz budynek mieszkalny
Pomniki przyrody:
- Szuwar Stobnieński – użytek ekologiczny ustanowiony w celu zachowania niewielkiego, śródpolnego rozlewiska o pow. 0,2 ha w obrębie Stobno. Niewielkie, śródpolne rozlewisko, porośnięte szuwarem oraz łozowiskiem, będące miejscem bytowania ptactwa wodno-błotnego i płazów.
