Gieczynek jest niewielką wsią na terenie Gminy Wieleń. Liczy zaledwie 126 mieszkańców. Sprawia wrażenie jakby czas się w niej zatrzymał; Wieś o doskonale zachowanym układzie owalnicy i starej zabudowie nie oszpeconej nowszymi budynkami. Pośrodku wsi leży duży staw otoczony ogrodami; zabudowa koncentruje się po zewnętrznej stronie dróg okalających staw. 

Pierwotna nazwa wsi brzmiała Hansfelde. Pochodzi ona od niemieckiej formy imienia właściciela dóbr wieleńskich – Jana Czarnkowskiego ( czyli po niemiecku Hansa). Przywilej lokacyjny z 28.05.1600 r. zachował się w odpisie. W myśl przywileju sołtys – Michael Glesmer miał osadzić 12 chłopów i 4 kosatów. Sołtys otrzymał 2 łany, za które zapłacił 400 guldenów; rocznie miał świadczyć 4 podwody do Szczecina. Osadzeni chłopi dostali ziemię za darmo, w zamian za 3 dni pańszczyzny.  W 1632 r. była to czysto niemiecka wieś z 12 pełnymi chłopami.

W inwentarzu wieleńskim z 1653 r. wymienia się 2 sołtysów osiadłych we wsi, każdy z nich z 1 łanem ziemi, karczmarza i 9 chłopów posiadaczy  1 łana każdy, 6 chłopów z ½ łana i 4 kosatów. Urząd sołtysa zmieniał się co roku.

Podczas potopu szwedzkiego karczmarzowi ukradziono przywilej, chłopi utracili dobytek; wskutek tego w 1665 r. oddano chłopom 2 łany ziemi bez podatku i innych zobowiązań aby uniknąć ich ucieczki ze wsi. W latach 1725-68,  Piotr Sapieha –właściciel dóbr wieleńskich,  sprzedaje wiele pastwisk i łąk chłopom. W 1745 r.  gmina dostaje duży kawałek płaskiego pastwiska na wybudowanie mleczarni  (tzw. „ Kaeseburg”). W późniejszych latach istniała  w okolicy leśniczówka o tej nazwie. W 1771 r. Joanna Sapieha sprzedaje swoim poddanym 15 ha bagna przy drodze z Herburtowa do Lubcza  Wielkiego z przeznaczeniem na łąki.

W 1773 r. pruskie akta klasyfikacyjne określają wszystkich mieszkańców wsi  jako ewangelików, wspomina się o kowalu i nauczycielu. We wsi mieszkało wówczas 210 osób na 672 ha.  W 1789 r. liczył 29 dymów, był wsią szlachecką z kościołem ewangelickim.

W dokumentach z czasów likwidacji pańszczyzny z lat 30-tych XIX w. pojawia się 3 sołtys,  znaczy to, ze w międzyczasie podzielono któreś z dotychczasowych sołectw. Stare sołectwo Glesmera było długi czas w posiadaniu rodziny Tabatowski, która określała go jako Freigut. Resztki 2 sołectwa leżały na wybudowaniu a 3 sołectwo było we wsi.

Według pochodzącego z końca XIX w. SGKP ; Janopole, 41 domów, 334 mieszkańców ( 321 ewangelików, 13 katolików, 52 analfabetów). We wsi folwark o powierzchni 295 mórg.

W 1905 r. miał 304 mieszkańców; w 1910 – 327 mieszkańców. W 1925 r. liczył  306 mieszkańców ( 285 protestantów, 21 katolików) żyjących w 50 domach, na obszarze1697,9 ha.(częścią gminy Hansfelde była leśniczówka Kaeseburg). W okresie międzywojennym majątek Tabatowskich liczył 60 ha, poza tym było 2 chłopów mających po 93 ha każdy, 21 chłopów z gospodarstwem w przedziale 16-68 ha. Należy pamiętać, że ziemia była bardzo lekka i spora część tego areału była zalesiona. W 1930 r.  na żyło 306 osób.

Gmina ewangelicka powstała już w 1600 r., pierwszy kościół zbudowała w 1606 r. W tym kościele przez 181 lat odprawiano nabożeństwa, proboszcz dojeżdżał z Dzierżązna Wielkiego. W 1787 r. postawiono kościół szachulcowy, kryty gontem  z dobudowana drewniana wieżą. Projekt budowy opracował miejscowy chłop – Daniel Kaatz i zbudował go wespół z sąsiadami. Kościół przetrwał wojny ale w 1986 r. spłonął wskutek pożaru instalacji. W kościele wisiał dzwon z 1723 r.  Wieś miała swoją szkołę, zbudowaną w 1900 r. z czerwonej cegły; składała się z jednej klasy i mieszkania służbowego. 

W 1945 r. wkraczająca Armia Czerwona zabiła  6 osób.

Warto zobaczyć:

  • Szkoła obecnie dom mieszkalny nr 14 z  1 ćw. XX w.
  • Zagroda nr 1: dom z  XIX/XX w., budynek gospodarczy drew.-szach. z XIX/XX w.
  • Domy nr  3 z 1910-1920 r.; dom nr 4 z 1910-1920 r.; dom nr 5 z poł. XIX w. ;dom nr 9 z 1909 r.
  • Dom nr 10 z 1928 r. ;dom nr 22 z lat  20 XX w. ;dom nr 26 z  ok. 1920 r.