Marunowo wchodzi w skład Gminy Czarnków. Jest to wieś o średniowiecznym układzie owalnicy, obecnie o rozproszonej zabudowie położona na skraju dużych kompleksów leśnych. We wsi znajdują się gospodarstwa rolne o powierzchni między 15 -30 ha specjalizujące się w hodowli trzody chlewnej.  Wieś liczy obecnie 266 mieszkańców.

Przed lokacją wsi istniała osada słowiańska w miejscu obecnego Marunówka. W lesie zachowały się ślady grodziska z X wieku.  Leży ono „w lesie marunowskim, w rewirze 46, 2.5 km na południowy -zachód od leśnictwa Marunówko, 1.5 km na południowy wschód od mostu przez strumyk leśny, na drodze Gębice-Marunówko, ok. 700 m od ostatnich zabudowań wsi Gębice. Na obszarze równinnym” . Dalej autor podaje rodzaj znaleziska i jego parametry: “grodzisko wklęsłe w formie otwartego pierścienia, otoczone fosą. Wymiary grodziska: 85×30 m, obwód 260 m, wys. zbocza wału: 3 m, szer. fosy 18 m, szer. przerwy w wale: 20 m.

Od 1623 r. czyli od momentu swojego powstania,  wieś zwana była przez swoich mieszkańców Fitzerie.  Nazwa Fitzerie prawdopodobnie wzięła się z potocznego języka i oficjalnie obowiązywała do 1 maja 1922 roku, bowiem właśnie w tym dniu nastąpiło uroczyste wyświęcenie gospodarstw niemieckich i przemianowanie nazwy Fitzerie na gromadę Marunowo. Tereny na których założono wieś były bardzo podmokłe i trudne dla osadnictwa. Zwane były „ Suczym Jazgotem” od wilków niegdyś licznie żyjących w okolicy. Pierwsi osadnicy pochodzili z Prus Wschodnich a sprowadził ich Adam Czarnkowski. Wieś zachowywała swój niemiecki charakter aż do 1921 r., kiedy to zamieszkana była wyłącznie przez Niemców. Śladem po nich był kościół z 1783 r o konstrukcji szachulcowej, rozebrany w 1959 r. ( z materiału rozbiórkowego zbudowano magazyny przy drodze z Czarnkowa do Romanowa).

W 1710 roku kapłanem odpowiedzialnym za “sferę duchową” mieszkańców wsi był David Romisch, pełnił on rolę ewangelickiego kaznodziei, krzewiącego wiarę wśród niemieckich mieszkańców nie tylko Marunowa, ale także innych wsi zasiedlonych przez osadników zza zachodniej granicy. Jego dzieło kontynuował George Peckhold, a w 1719 roku najzamożniejszym mieszkańcem był niejaki Konrad Freymark, pełniący funkcję sołtysa. Podobną funkcję pełnił w 1772 roku Martin Kautz.

W Marunowie stała także kuźnia z pierwszej połowy XIX wieku, która została rozebrana w 1991 roku oraz wiatrak typu Koźlak wybudowany w drugiej połowie XIX wieku. W 1832 r. majster ciesielski Krzysztof Grusse wybudował dom kryty strzechą, który przetrwał 132 lata.

W 1789 r. była to wieś szlachecka z folwarkiem licząca 24 dymy; w 1885 r. liczyła 428 mieszkańców, w 1905 r. było 340 mieszkańców.  W połowie XIX w. SGKP odnotował we wsi 36 domów, 417 mieszkańców ( 379 ewangelików, 38 katolików, 107 analfabetów).

Po Powstaniu Wielkopolskim Marunowo znalazło się w granicach niepodległej Polski. W maju 1921 roku zjawił się w Marunowie pierwszy Polak wraz z rodziną – był to Michał Grupiński, w dalszej kolejności przybyli: Edward Wylegała, Edmund Jagiełka, Roman Silski oraz Jan Koźma. Pod kierownictwem Bronisława Komisarka 1 września 1923 r. rozpoczyna swoją pracę polska szkoła. Na dzień 1 kwietnia 1939 r. stosunek Niemców do Polaków wynosi 60:40 % na korzyść pierwszych.

II Wojna Światowa nie oszczędziła także Marunowa. Część mieszkańców została wywieziona na przymusowe prace do III Rzeszy, inni ginęli na froncie, jeszcze inni zostali bestialsko zamordowani. Przykładem może być historia Józefa Krzemieniewskiego, który zginął z rąk niemieckich.

Warto zobaczyć:

  • cmentarz bliżej wsi, przy drodze prowadzącej do Niewiemka
  • cmentarz w odległości ok. 5 km – mały, rodzinny leśny cmentarz rodziny von Amsberg, która w tym rejonie posiadała swoją letnią posiadłość
  • szkoła podstawowa, mur., pocz. XX w.
  • szkoła podstawowa, mur., ok. 1910r.
  • cmentarz ewangelicko-augsburski, nieczynny, XIX w.
  • dom nr 2, mur., 1 ćw. XX w.
  • dom nr 10, mur./kam., k. XIX w.
  • dom nr 25, mur., k. XIX w.
  • dom nr 26, mur., k. XIX w.
  • dom nr 28, mur., 4 ćw. XIX w.
  • dom, mur., 4 ćw. XIX w.
  • dom bez numeru, mur., 2 poł. XIX w.